Συνέντευξη με τον ‘Dream Victim’ με αφορμή τη δημιουργία τοιχογραφίας και τη διαμεσολάβηση του Project σε αυτήν (δράση ανθοπωλείου) (Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2021)
1. Για το ‘lettering’, χρησιμοποιείς κάποιο πρότυπο ανά περίπτωση, κοιτάζοντας, δηλαδή, αν «ταιριάζει» με την παραγγελία τοιχογραφίας ή / και πρόκειται για αγαπημένη «γραμματοσειρά»;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αγαπημένη «γραμματοσειρά». Η καλλιγραφία μου αρέσει πάρα πολύ, τη λατρεύω. Προσπαθώ να ταιριάζει με αυτό που ζωγραφίζω. Εάν είναι να σχετίζεται με Ιστορία, μπορεί να χρησιμοποιήσω αρχαιοελληνική γραφή.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό όχι μόνο η γραφή αλλά και το χρώμα το οποίο θα μπει στη γραφή. Η επιλογή του χρώματος είναι το ίδιο σημαντική με αυτά καθαυτά τα γράμματα. Είναι αν θα φωτίζει το έργο, εάν θα υπερισχύει αυτού, δηλ. μπορεί να γράψω κάτι με λευκό ή με κόκκινο, μετρά το τι ένταση έχει για μένα: είναι πιο σημαντικό το έργο ή είναι πιο σημαντικό αυτό που γράφω από κάτω. Οπότε, η ένταση, το πλάτος και τα χρώματα είναι εξίσου σημαντικά με την επιλογή της γραμματοσειράς».
2. Έχεις κάνει σπουδές γραφιστικής ή γενικά σπουδές ζωγραφικής, ποια είναι η άποψή σου, βοηθούν ή περιορίζουν τον καλλιτέχνη του δρόμου;
«Έχω τελειώσει το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το μόνο που έχω κάνει είναι το τεχνικό σχέδιο εκεί, δηλ. ζωγράφιζα αντικείμενα, γι’ αυτό και μου είναι πάρα πολύ εύκολο το να σχεδιάζω π.χ. κουτιά και όγκους. Ό,τι έμαθα στο σχέδιο, στη street art, το έμαθα από τον ‘Achilles’, δηλ. φωτισμούς, υφές.
Η μία σχολή σου λέει ότι εάν έχεις κάτι το οποίο το εξελίσσεις μόνος σου, άσε το να πάει, όπως πάει κι η άλλη σχολή σου λέει, που την έχω ακούσει εξίσου πολλές φορές, «έχεις κάποιο ταλέντο; Πήγαινε εκεί να το «ανεβάσεις» κι άλλο». Οπότε είναι δύο σχολές, ο καθένας επιλέγει. Η ζωή έχει μεγάλη φαντασία και στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, προτιμώ τη σχολή της «αυτό-εξέλιξης».
3. Ποιες θεωρείς πως είναι οι δυσκολίες απόκτησης ενός ‘style’;
«Αυτή η ερώτηση είναι και μεγάλη κουβέντα στον δικό μας χώρο. ‘Style’ είναι να βλέπεις έναν τοίχο π.χ. με έργο του ‘INO’. Το έχει καταφέρει, αυτός είναι ο πρωτεργάτης του ‘style’ στην Ελλάδα. Δηλ. black ‘n’ white / ασπρόμαυρα έργα με κάποιο γαλάζιο στοιχείο. ‘Style’, επίσης, έχει ο ‘Insane51’, ο πρώτος που «υπερ-εξέλιξε» το μπλε-κόκκινο εφέ. Το πρώτο πράγμα όπως με έμαθε ο ‘Achilles’, που έκανα είναι να μάθω να «κυνηγώ» το φως.
Το φως είναι η ύπαρξη και η ανυπαρξία ταυτόχρονα – άρα, μιλάμε για μαύρο και άσπρο. Γι’ αυτόν τον λόγο, εγώ ξεκίνησα να ζωγραφίζω με μαύρο και άσπρο, γιατί έπρεπε πρώτα απ’ όλα να τελειοποιήσω και να μάθω το φως. Εγώ δεν γνώριζα τίποτα από χρώμα, ούτε να τα συνδυάζω. Για να φτάσεις, λοιπόν, να πεις «καταλαβαίνω τα χρώματα, τα νιώθω», είναι το επόμενο βήμα, εκεί το καταλαβαίνεις».
4. Ποιος είναι ο street artist ‘Dream Victim’; Πότε ξεκίνησε να υφίσταται στην πόλη; Και γιατί, κυρίως, ‘DREAM VICTIM’;
«Είναι μία προσταγή, είναι προστακτική στην ελληνική απόδοση και σημαίνει «Ονειρέψου, Θύμα». Δηλαδή, δεν αφορά εμένα – αφορά αυτόν που βλέπει τον τοίχο να του λέει «φαντάσου, οραματίσου, σκέψου, κάνε κάτι» – δηλαδή, καλώ τον Άλλον να δράσει. Την ιδέα αυτήν την πήρα από ένα από τα πολύ γνωστά crews, τους ‘O.S.B.(Old School Brothers)’, οι οποίοι ήταν και στην περιοχή που μεγάλωσα και έγραφαν συνέχεια αυτό το πράγμα στους τοίχους, έγραφαν «Ξυπνάτε», «Ξυπνάτε Ρε».
Η όλη αρχή έγινε επίσημα το 2019 γιατί παλιότερα έβαφα μέχρι το 2010 με άλλο ψευδώνυμο – καθαρά ‘bombing’, οπότε και πρακτικά τα παράτησα και ξανά ξεκίνησα μετά από 10 χρόνια. Ήμουν αμιγώς ‘bomber’ – δηλ. δεν είχα καμία σχέση με σχέδιο – ξεκίνησα και έκανα πολλά σκίτσα και κάποια στιγμή είπα «δεν ξεκινώ να κάνω προσωπάκια, ανθρωπάκια;». Έτσι μπήκε στη ζωή μου το ‘street art’.
Όσο για το ‘Victim’. Επειδή τόσα χρόνια, βασικά, όλες οι μετακινήσεις γίνονταν με λεωφορεία, τρένα, μέσα μαζικής μεταφοράς αυτό που έκανα καθημερινά και όλη μου η έμπνευση ήταν από τον κόσμο, αυτό που έβλεπα ήταν ένας κόσμος απόλυτα αποχαυνωμένος είτε σε κινητά τηλέφωνα να βλέπει τα social media είτε να μιλάει απλά για να μιλάει, χωρίς να οραματίζεται πράγματα παραπάνω.
Οι άνθρωποι δεν βγαίνουν έξω από το καβούκι τους, δεν δοκιμάζουν πράγματα, δεν κοιτάζουν τον εαυτό τους σε 5 ή 10 χρόνια από τώρα. Οπότε είναι καθαρά μία προσταγή στον τρόπο ζωής και μία αμφισβήτηση του τρόπου με τον οποίο επικοινωνούμε και δρούμε».
5. Από το 2017 – 2020 ετησίως κατά έναν γενικό μέσο όρο, μετράμε από 3-12 events street art. Θεωρείς πως, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια ένας νέος που θέλει να γίνει street artist, είναι προτιμότερο και μία de facto συνθήκη να περάσει πρώτα από τη graffiti σκηνή;
«Αυτό που πρεσβεύω και πιστεύω είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ασχοληθεί με την τέχνη του δρόμου, εάν δεν έχει περάσει έστω και λίγο από τον δρόμο, δεν έχει έρθει σε επαφή με τον δρόμο [ … ] δεν μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι ως street artist εάν δεν έχεις περάσει έστω και λίγο από το κομμάτι του καθαρόαιμου graffiti. Αυτή είναι η απόψή μου. Σίγουρα, ο τοίχος δεν ανήκει σε κανέναν, δεν ανήκει ούτε σε μένα, ούτε σε αυτόν ούτε στον επόμενο, σε κανέναν – απλά είναι ένα «ποιος θα ζήσει και πώς θα ζήσει» κι εμένα ασχέτως αν αυτό είναι λίγο τσαμπουκαλίστικο χόμπι, ναι, υπάρχουν κανόνες».
6. Τί γνώμη έχεις για τα εγκαταλελειμμένα κτίρια της Αθήνας και πώς αισθάνεσαι κάθε φορά που εισέρχεσαι σε ένα κτίριο «εγκατάλειψης»;
«Είναι, όπως μου έχει πει κι άλλος καλλιτέχνης, «ιερό» όταν μπεις σε έναν χώρο και πας να τον ζωγραφίσεις – δεν πας έτσι ξαφνικά να τον βανδαλίσεις, να τον διαλύσεις τον χώρο. Αυτό το κάνει πάρα πολύ ο ‘Achilles’ και σε αυτό είμαι ευγνώμων, γιατί σε αυτό με «δίδαξε» πώς να το κάνω, πώς να βλέπω τον χώρο. Μπαίνεις σε έναν χώρο στον οποίο ήταν κάποιοι άνθρωποι πριν από σένα, για κάποιον λόγο έφυγαν κι εσύ είσαι τώρα εκεί πάλι σε έναν χώρο που πρακτικά τους ανήκει. Οπότε είναι να σαν μπαίνεις ουσιαστικά στο σπίτι τους, χωρίς να είναι αυτοί εκεί. Μεγάλη στενοχώρια, για όλα αυτά, αυξάνονται, δεν ξέρω τι άλλο να πω.
Θα σου περιγράψω τη ροή των συναισθημάτων γιατί δεν είναι ένα συναίσθημα – είναι αρκετά, όσο περνούν τα λεπτά εκεί. Ξαφνικά μπαίνεις σε έναν χώρο τέτοιον και ξεκινάς μόνο με την έννοια του φόβου πρώτα και πού είμαστε και τί κάνουμε. Άπαξ και τελειώσει αυτό το συναίσθημα και καθαρίσει το μυαλό, σκέφτομαι πώς θα εκμεταλλευτώ τον χώρο και πώς θα «παίξω» μαζί του – όλη αυτή η ηρεμία και το να μην ακούς κανέναν παρά μόνο ενδεχομένως κάποιους ήχους από ζώα (ποντίκια, σκορπιοί) / έντομα, και να πρέπει να βάψεις και να πρέπει να εκτελέσεις την ιδέα, είναι υπέροχη.
Η λογική είναι ότι όσο πιο επικίνδυνο το κτίριο, πρέπει να πας με παρέα. Εμένα μου έχουν τύχει από χρήστες ουσιών μέχρι και κλέφτες και λες εκεί όντως, «δεν έχω κάτι πάνω μου που να θέλεις / χρειάζεσαι, ψάξε με». Αλλά είναι ‘hunting & hunt’ αυτό το πράγμα – δεν μπορείς να δημιουργήσεις σε τοίχο ή σε εγκαταλελειμμένο εάν δεν υπάρχει φόβος εκτός αν θέλεις να βάφεις σε γκαλερί, δεν είναι κάτι. Είναι εκτόνωση για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα που δουλεύει και τις 7 μέρες της εβδομάδας – είναι το reset της εβδομάδας μου, πώς να το πω».
7. Τι γνώμη έχεις για τα ΚΑΦΑΟ των Δήμων; Έχεις βάψει, προσφάτως, απ’ όσο είδαμε στον Δήμο Ηλιούπολης. Μπορεί να βοηθήσει στη μη ταύτιση (νοητική και οπτική) με τον λεγόμενο «βανδαλισμό» που πιστεύει το κοινό;
«Το μεγάλο πλεονέκτημα των ΚΑΦΑΟ είναι ότι επειδή είναι «φυτεμένα» μέσα στις γειτονιές, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη πρόσβαση στην καθημερινότητα των ανθρώπων κι όχι με την έννοια του στυλ «να πάω στη δουλειά μου», αλλά της έννοιας του ότι «είναι εδώ που ζω, η γειτονιά μου έχει ένα ΚΑΦΑΟ ζωγραφισμένο».
Είναι μεγάλη η θλίψη μου, όταν π.χ. βλέπω κατεστραμμένους τους κίτρινους τηλεφωνικούς θαλάμους, όπως και τους κάδους απορριμμάτων, γιατί π.χ. οι πρώτοι πρέπει να είναι κίτρινοι γιατί έχει μία σημειολογία όλο αυτό, όπως και οι κάδοι, πρέπει να είναι μπλε-πράσινοι-καφέ-κίτρινοι, γιατί έχουν μία σημειολογία και απέκτησαν αυτό το χρώμα. Όταν βάφονται, χάνουν τη σημειολογία τους».
8. Ένα σχόλιο για το μάθημα της Εικαστικής Αγωγής που δεν υφίσταται πια στα σχολεία και το μέλλον των παιδιών;
«Είναι πολύ μεγάλο θέμα αυτό [ … ] επειδή παλιότερα, όταν είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο, έκανα σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό σε σχολεία και πήγαινα και μιλούσα σε παιδιά, θα πω ότι όσο η κοινωνία συνεχίζει να πιστεύει ότι ο ζωγράφος κι ο ηθοποιός πεθαίνουν στην ψάθα, είναι η ίδια η κοινωνία που θα απολύει τους ανθρώπους που θα ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά.
Και πραγματικά φτάνοντας κάποια στιγμή στη ζωή σου, για να αντιληφθείς ακόμη και την Επιστήμη, πρέπει να έχεις και κάποια άποψη από Τέχνη και για να καταλάβεις την Τέχνη πρέπει να έχεις κάποια άποψη από Επιστήμη – δεν υπάρχει καμία ανώτερη μορφή Τέχνης, που να μην συνδέονται μεταξύ τους».
9. Θεωρείς πως μία τοιχογραφία μπορεί να βοηθήσει στην αναβάθμιση του σημείου που δημιουργείται σε μία περιοχή, και την εκάστοτε επιχείρηση εν λόγω ως προς την ανάκαμψη εσόδων – γνωστοποίησης σε επίπεδο γειτονιάς;
«Όταν για παράδειγμα βάφει ο ‘Banksy’ και βάφει ένα προάστιο της Αγγλίας ή οπουδήποτε βάφει, σε αυτό το προάστιο ξαφνικά ανεβαίνει η φήμη του, η μετοχή του σαν real estate μεταφορικά μιλώντας και γεωγραφικά με κυριολεκτικό τρόπο. Αυτό που κάνει τώρα ο ‘Banksy’ είναι unauthorized (δεν το κάνει με άδεια) – οπότε όντως επειδή είναι πάρα πολύ καλός και όχι μόνο επειδή είναι γνωστός, αναβαθμίζει τις γειτονιές και αυτό είναι το unauthorized.
Ναι, αναβαθμίζει ξεκάθαρα».
Links
‘Dream Victim’
Instagram: https://www.instagram.com/dream_victim/