3. Για ποιον λόγο επιλέγεις σχεδόν σε κάθε σχέδιό σου το πρόσωπο της γυναίκας με 2 και 3 εκφράσεις σε 1 κεφάλι και τι πιστεύεις για τα παιδιά σήμερα που φαίνεται να αγαπάς πολύ στα σχέδιά σου – θεωρείς ότι γνωρίζουν το style τους και τι πρέπει να κάνουν για να το αποκτήσουν; Θεωρείς ότι πρέπει πρώτα να έχουν οπωσδήποτε την αίσθηση της αδρεναλίνης του φυσικού σημείου, για να εκτιμήσουν αργότερα, εάν και εφόσον, τη Ζωγραφική με άδεια;

«Τα πρόσωπα τα διπλά τα κάνω γιατί μου αρέσει η σύνθεση  των προσώπων – των συναισθημάτων, αλλά, και η αντίθεση που μπορεί να προκύψει από αυτά. Τώρα για το ξεκίνημα που κάνουν τα παιδιά, εγώ δε θέλω να μιλήσω και να παροτρύνω κανένα παιδί. Οι εποχές αλλάζουν το graffiti είναι και θα είναι παράνομο και graffitas είναι αυτός που έχει περάσει από αυτό το στάδιο.

Αλλά ποτέ δε θα σταθώ να μιλήσω και να διαχωρίσω το οτιδήποτε και να στρέψω π.χ. έναν πιτσιρικά στην παρανομία στο  να βάψει σε τρένο. «Πέθανε», λέει, ο τάδε «έκανε αυτό που αγαπούσε μέσα στα τρένα». Αυτά να τα πείτε στη μάνα του, όταν παραλάβει το παιδί κάρβουνο. Όπως είπα, οι εποχές αλλάζουν. Παλιά, έβαφες το τρένο για να ταξιδέψει το «κομμάτι» σου, ενώ τώρα με ένα κλικ το «κομμάτι» σου έχει πάει παντού. ΣΕΒΟΜΑΙ  τα παιδιά που κινδυνεύουν στα τρένα, αλλά ποτέ δε θα εκθειάσω αυτό που κάνουν σε ένα παιδί που ξεκινά να βάψει. Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ GRAFFITI ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ».

4. Θα θέλαμε πολύ να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου στη φυλακή στο Μαλανδρίνο και όσον αφορά το έργο π.χ. πώς επιλέχθηκε το θέμα και όσον αφορά το δικό σου βίωμα και συνειδητοποιήσεις. Νομίζω πως ήσουν από τους πρώτους artists που ζωγράφησαν σε μία τόσο σκληρή φυλακή στη χώρα μας, σε ένα περιβάλλον στέρησης της ανθρώπινης ελευθερίας.

«Στο Μαλανδρίνο πήγα μετά από πρόσκληση του Διευθυντή για να δημιουργήσω το παιδικό επισκεπτήριο της φυλακής. Κατά την ώρα που εργαζόμουν, υπήρχαν στο χώρο κρατούμενοι όπου έκαναν μεροκάματα για τη μείωση της ποινής. Εκεί, ένας σέρβος κρατούμενος, μου πρότεινε τελειώνοντας το επισκεπτήριο να φτιάξω και ένα σχέδιο στο προαύλιο της  πτέρυγας Θ. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο να γίνει. Μέσα μου δεν το πίστεψα, να σου πω την αλήθεια, και όταν πήγα να φύγω, μου λένε «τι έγινε, φίλε, δε θα μας το φτιάξεις;» Απευθύνθηκαν στον Διευθυντή και μη θέλοντας να χαλάσει το χατίρι κανενός, έδωσε το οκ και μπήκαμε στη διαδικασία να το δημιουργήσω.

Η πρώτη μου επαφή με το προαύλιο ήταν εμπειρία ζωής. Όλοι οι κρατούμενοι στα κελιά τους να με κοιτούν απ’ τα παράθυρα και τα κάγκελα. Σαν τις ταινίες – ένα κλίμα, μια ατμόσφαιρα πολύ συγκεκριμένη. Οι οδηγίες ήταν οι εξής: όσο θα δούλευα, αυτοί να ήταν έγκλειστοι, πράγμα που με έκανε να αντιδράσω. Οι άνθρωποι ήδη είναι σε περιορισμό, δεν έχω να φοβηθώ κάτι, δε γίνεται να δουλέψω και να έχω στο μυαλό μου ότι τους περιορίζω, επιπλέον. Επίσης, ζήτησα και 3 κρατούμενους να με βοηθήσουν, γιατί το σχέδιο ήθελα να το βγάλουμε μεγάλο σε μέγεθος, αλλά και να βγει σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Συμφωνήσαμε και έτσι την επόμενη ημέρα, ήμουν στην Πτέρυγα Θ και ξεκίνησα να βάφω. Από τη συμπεριφορά μου, οι κρατούμενοι εκτίμησαν τη στάση μου και «με το καλημέρα» ήξεραν το όνομά μου. Μπήκα στο προαύλιο και άκουγα «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΕΣΑ ΑΠ ΤΑ ΚΕΛΙΑ», το λέω και ανατριχιάζω. Έβγαιναν όσο έβαφα ανά ομάδες – πολύ λίγα άτομα έρχονταν και με κερνούσαν φαγητό, αναψυκτικό κτλ. και μου φέρθηκαν καλύτερα από ανθρώπους που γνώριζα έξω από αυτόν το χώρο.

Στον τοίχο του προαυλίου, δημιουργήσαμε τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ. Ήταν δική τους επιλογή, πράγμα που μου προκάλεσε έκπληξη, καθώς από τα τρία άτομα που συνεργάστηκα, ο ένας ήταν Ρουμάνος, ο άλλος Σέρβος και ένας Έλληνας. Έξυπνοι και οι τρεις και το πιο όμορφο είναι ότι τα παιδιά αυτήν τη στιγμή βρίσκονται έξω και ήρθαν και με βρήκαν στο μαγαζί μου, είναι καλά και προχωράνε τη ζωή τους.

Όταν έφυγα από εκεί, όλοι μου εύχονταν να προσέχω την ελευθερία μου …. ».